خِرَد همواره رهنمای اراده است اما در خصوص ایمان، اراده رهنمای خِرَد است. توماس آکویناس
در بیشتر تصمیمات روزمره، این خِرَد و استدلال منطقی است که ما را هدایت می‌کند. ما می‌سنجیم، می‌اندیشیم، و سپس اراده می‌کنیم که چه باید کرد.
اما ایمان(به معنای کتاب‌مقدسی آن) فراتر از منطق و تحلیل‌های انسانی حرکت می‌کند.
آکویناس به‌درستی می‌گوید: در موضوع ایمان، این اراده است که خِرَد را راهنمایی می‌کند.
به بیان دیگر، ایمان یک انتخاب آگاهانه و ارادی است که دریچه‌ای به درک و حکمت عمیق‌تر باز می‌کند.
عبرانیان ۱۱: ۱ چه می‌گوید؟
«ایمان، اطمینان به چیزهایی است که امید داریم و برهان چیزهایی که دیده نمی‌شوند.»
این یعنی:
ایمان نه فقط دانستن، بلکه اعتماد کردن است.
نه فقط تحلیل کردن، بلکه پذیرفتن است.
نه فقط فهمیدن با ذهن، بلکه تسلیم شدن با دل.
اراده و خِرَد؛ چگونه در ایمان همکاری می‌کنند؟
خِرَد می‌سنجد، ولی اراده انتخاب می‌کند:
ما می‌توانیم درباره خدا بیاموزیم، شواهد را ببینیم، و دلایل را بشنویم اما تا وقتی اراده نکند، ایمان شکوفا نمی‌شود.
اراده، خِرَد را جهت می‌دهد:
وقتی تصمیم می‌گیریم ایمان بیاوریم، خِرَد نیز در مسیر شناخت عمیق‌تر از خدا فعال می‌شود.
ایمان از اراده شروع می‌شود و در خِرَد ریشه می‌دواند:
هر چه اراده بیشتر تسلیم می‌شود، خِرَد بیشتر روشن می‌شود.
چرا این حقیقت مهم است؟
در مسیر ایمان:
- همه‌چیز را نمی‌فهمیم، ولی انتخاب می‌کنیم که اعتماد کنیم.
- همه‌ی پاسخ‌ها را نداریم، ولی انتخاب می‌کنیم که پیروی کنیم.
- همه‌ی جاده را نمی‌بینیم، ولی انتخاب می‌کنیم قدم برداریم.
همین قدم‌های ارادی، خِرَد را آماده می‌سازد که حقایق الهی را عمیق‌تر درک کند.
دعای امروز:
خداوندا، قلب مرا مطیع بساز تا خِرَد من در مسیر تو روشن شود. کمکم کن که نه فقط بفهمم، بلکه با اراده‌ای تسلیم‌شده به تو اعتماد کنم. چون می‌دانم که ایمان من از دل آغاز می‌شود و در ذهن شکوفا می‌شود.
آمین.